Porównywany do Béli Tarra, czy Sohraba Shahida Salessa, Irańczyk Panahbarkhoda Rezaee urodził się w 1977 roku w prowincjonalnym Shazandzie w środkowo-zachodnim Iranie. Skończył studia artystyczne i filmowe na Uniwersytecie Sureh w Teheranie w 2000 roku. Karierę artystyczną rozpoczął od poetyckich fotografii, których bohaterami byli przedstawiciele różnych grup etnicznych zamieszkujących Iran. Oprócz wielu krótkich metraży i dokumentów jest autorem dwóch filmów pełnometrażowych, które zwróciły uwagę międzynarodowej krytyki i publiczności - A Light in the Fog (2008) oraz Daughter... Father... Daughter (Dokhtar... pedar... dokhtar, 2011). Ten ostatni, laureat nagrody NETPAC 12. Asiatica Film Mediale w Rzymie, zostanie pokazany w konkursie Nowe Horyzonty 12. MFF T-Mobile NH.

Panahbarkhoda Rezaee jest przedstawicielem irańskiego minimalizmu. Akcję swoich filmów umieszcza w surowym, zaśnieżonym krajobrazie rodzinnych stron, w niewielkich skupiskach ludzkich przycupniętych na obrzeżach cywilizacji. Bohaterkami Daughter... Father... Daughter są siostry, żyjące z ojcem na malowniczym pustkowiu, które Rezaee pokazuje z dbałością o każdy kadr i szczegół, jakby to był nie film, a fotoplastykon wypełniony jego artystycznymi fotografiami. Kobiety polują w okolicy na ptaki, jedna z sióstr jest unieruchomiona przez chorobę, ojciec staruszek sprzedaje paliwo okolicznym ludziom, a jedyną rozrywką są wieczory spędzone przed telewizorem i wizyty kierowcy ciężarówki. Rodzinna historia rozwija się w powolnym rytmie, znaczona drobnymi, powtarzającymi się czynnościami, nieuchronnym następowaniem po sobie godzin, dni i tygodni, rozwijającym się, obserwowanym z dystansu uczuciem pomiędzy jedną z sióstr a kierowcą ciężarówki. Wielką zaletą filmu jest jego strona wizualna, prowokująca do interpretacji daleko wykraczających poza perypetie oszczędnej i wyciszonej fabuły.

Klub Krytyków Forum NH o filmie:

"Kino minimalistyczne, senne, powolne... " (psubrat)

"Fabuła w tym filmie jest szczątkowa, ale jest po prostu piękny. Czy to nie wystarczy? Mnie wystarczy, chcę tam jechać!" (doktor pueblo)

"Ten film jest dla mnie właśnie bardzo własny, inny od tego wszystkiego, co w irańskiej kinematografii widziałem, i za to go doceniam (...). Doceniam go też za to, że forma doskonale się w nim stapia z treścią." (Grześ)

"(...) mamy w tym przypadku do czynienia z filmem, który zyskuje raczej w oglądzie festiwalowym, w kontekście innych filmów, jako jeden z motywów, jeden z wątków kalejdoskopu tematów i ujęć. Sam w sobie może nie przekonywać. W jednym z ujęć w tle widzimy panoramę gór - cudowny majestatyczny krajobraz - pomyślałem jakie on musi robić wrażanie na festiwalu, jak takie ujęcie musi mieszać w głowie przed seansami innych filmów. (...) Tak to jest bardzo polityczny film, i nie chodzi o irańskie wiadomości przepełnione propagandą antyamerykańską (bohaterowie przyjmują to wszystko ze stoicyzmem) tylko właśnie o pokazanie peryferii świata na antypodach tzw. "rozwoju"... " (tangerine)

"(...) doskonała, piękna wizualna strona filmu i jej świetne zespolenie z jego tematyką i przesłaniem. Właściwie zwykłam nudzić się na tego typu 'snujach', ale tutaj te przepiękne zdjęcia wiele z tej nudy mi zrekompensowały (szczególnie urzekło mnie pokazywanie ludzi jako elementu szerokiego planu). (...) Nie uważam, żeby reżyser zbyt minimalistycznie podszedł do tematu - wydaje mi się, że gdyby pokusił się o formę bardziej 'tradycyjnie filmową' wyszłoby z tego kino nieznośnie polityczne, a tak ta polityczność jest delikatna, nienachalna i trochę nawet poetycka. " (ayya)