Patryk Tomiczek: Przed nami festiwal, który ma już własną markę, stałą widownię, określony profil repertuarowy. Czym więc może zaskoczyć tegoroczna odsłona?

Joanna Łapińska: - Kinem, mam nadzieję, które co roku udowadnia, że potrafi być bardzo nieprzewidywalne. Na 12. T-Mobile Nowe Horyzonty pokazujemy nie tylko nowe filmy, ale też najciekawsze naszym zdaniem zjawiska i trendy, które pojawiły się w kinie w ciągu ostatniego roku. Jak zawsze element zaskoczenia wkomponowaliśmy też we wszystkie tegoroczne retrospektywy i sekcje tematyczne.

Nowe Horyzonty starają się promować przede wszystkim kino, które na innych imprezach filmowych funkcjonuje obok głównego nurtu.

- Nie do końca zgadzam się z takim określeniem naszego festiwalu. Wystarczy przywołać chociażby film otwarcia, czyli "Miłość" Michaela Hanekego - zdecydowanie jeden z najgłośniejszych tytułów roku. Nowohoryzontowość sytuuje się dla nas chyba trochę gdzie indziej. Układając program, nie dzielimy kina na nurt główny i poboczny, żeby potem filmy z tej pierwszej grupy konsekwentnie skreślić z wszystkich naszych list. Najważniejsze jest dla nas zawsze samo kino, jego temperatura, nasze emocje w zetknięciu z filmem. Wybieramy tytuły odważne, wyraziste, w zauważalny sposób wnoszące do kina nową jakość. To właśnie ich specyficzny język i styl tworzy charakter festiwalu. Tak otwartej formule zawdzięczamy wielkie bogactwo: dzięki niej w programie funkcjonują obok siebie głośne tytuły i nasze kameralne odkrycia, wszystkie wpisane w wielką historię kina.

Używasz terminu "nowohoryzontowy", pod którym kryje się kino odważne, bezkompromisowe, radykalne. Taka jest twórczość Reygadasa i Seidla, którym poświęcono osobne retrospektywy. Z jednej strony mamy poetę kina, z drugiej nieznającego granic prowokatora.

- Tak, to w stu procentach reżyserzy nowohoryzontowi. Ich kino jest bardzo nasze i było obecne na festiwalu już od pierwszych edycji. Lista twórców, których filmy doskonale wpisują się w nasze założenia programowe, jest długa. Z pewnością są na niej też Peter Tscherkassky i Dušan Makavejev, bohaterowie innych tegorocznych retrospektyw. Kino Makavejeva jest kwintesencją nowohoryzontowości - odważne, buntownicze, przekraczające granice, rewolucyjne, a przy tym mądre.

W retrospektywach unikacie nazwisk twórców powszechnie znanych, których dorobek i wpływ na kino jest nazbyt oczywisty. Program jest efektem poszukiwań twórców mniej popularnych, ale u których bardziej zaznaczyła się strategia nowohoryzontowości.

- Powiedziałabym raczej, że ciągnie nas w każdą stronę kina. Tak jak nigdy nie zamykaliśmy się na twórców klasycznych, tak teraz programu retrospektyw nie chcemy ograniczyć do reżyserów i nurtów mniej popularnych. Bardziej rozpoznawane nazwiska na pewno wrócą na festiwal. Wtedy znowu zaprezentujemy je widzom obok naszych najnowszych odkryć i twórców mniej znanych. Na festiwalu jest miejsce dla wszystkich odcieni kina.

W ubiegłym roku decydowałem się przede wszystkim na oglądanie "oczywistości", jak Moretti czy Kaurismäki. Wyjechałem z uczuciem niedosytu i niespełnienia. Kwintesencją festiwalu pozostają jednak autorzy mniej kanoniczni.

- Zależy nam na tym, aby nasz program był różnorodny. Moja rada dla wszystkich, którzy pytają mnie o klucz wyboru filmów, jest zawsze taka sama: zaglądajcie do różnych sekcji, starajcie się spróbować wszystkiego, co dla was przygotowaliśmy. Wracajcie do kina, które już znacie, ale jednocześnie z ciekawością odkrywajcie to, co nowe. W swoim kalendarzu zarezerwujcie także czas na wydarzenia specjalne - koncerty, wystawy i spotkania. Niech wasz osobisty program festiwalu będzie bardzo bogaty.

Rozmawiał Patryk Tomiczek