Marcin Babko: Od zawsze wiedziałaś, że będziesz muzykiem? 

Hanne Hukkelberg: Moi rodzice byli muzykami klasycznymi, dorastałam więc w otoczeniu muzyki. Śpiewaliśmy w domu, w kościele, na przyjęciach u rodziny i przyjaciół. W sposób naturalny cały czas zajmowałam się muzyką. W końcu zaczęłam pisać własne piosenki, znalazłam swój styl. Więc zawsze myślałam o sobie jak o muzyku, nic innego nie interesowało mnie w takim stopniu. To nie była żadna konkretna decyzja, całe moje życie od początku układało się w ten sposób. Nie musiałam wybierać. Zawsze była tylko muzyka. 

Akademickie wykształcenie muzyczne nie przeszkadzało Ci, by grać pop, rock, a nawet metal?

– Gram na instrumentach prawie tak długo, jak piszę i czytam. Jest to więc dla mnie czynność naturalna, nie zastanawiam się nad nią. Czasem wykształcenie może jednak być ciężarem. Gdy wiesz za dużo o muzyce, to trudno ci pozwolić jej, by była tylko muzyką. Nie można używać tylko głowy. Trzeba znaleźć w sobie kombinację wiedzy i emocji. Od zawsze bardzo analizuję to, co robię, szczególnie na etapie komponowania. Lubię rozmawiać o muzyce, rozkładać ją na czynniki. Ale ekspresja jest bardzo ważna. Łączenie, miksowanie wszystkiego ze sobą to zresztą ogólna tendencja. Czy chodzi o style muzyczne, czy o rozum i serce. Moja nowa płyta powstała właśnie w ten sposób: za sprawą połączenia różnych rodzajów muzyki, ale też sposobów myślenia i czucia. 

Twój nowy album „Featherbrain” to ciekawy kolaż muzyczny, w którym ważną rolę odgrywa brzmienie stworzone w studiu. W jaki sposób prezentujesz te utwory na żywo?

– Wersja koncertowa jest bardziej hardkorowa. Mój zespół to rockowe trio, gdzie równie ważną rolę jak gitary odgrywają instrumenty perkusyjne. Jest bardzo rytmicznie. Ale też bardzo obrazowo, filmowo. Myślę, że to dobra propozycja na festiwal filmowy. 

Rozmawiał Marcin Babko

Hanne Hukkelberg w Arsenale

Poniedziałek, godz. 22, bilety 35 i 25 zł