Joanna Ostrowska

.

Na początku lat 70. japoński reżyser Maseo Adachi wstąpił do radykalnej Japońskiej Armii Czerwonej i wyemigrował. W 1972 roku organizacja dokonała krwawego zamachu na izraelskim lotnisku w mieście Lod. Adachi porzucił film, zaangażował się politycznie. 

Ciężko wytrzymać pierwsze minuty filmu Philippe’a Grandrieux pod tytułem „Być może piękno umocniło naszą determinację – Maseo Adachi”. 

Adachi rozmawia z Grandrieux, zastanawiając się nad swoim statusem. Jest surrealistą, z zasady nie dostrzega trywialnej codzienności. To, że Trocki potępił surrealizm, uważa za błąd podstawowy. Japońska Armia Czerwona to tylko jeden z wielu wątków spowiedzi Adachiego. 

Współpracę z Grandrieux japoński artysta traktuje jak spotkanie twórców podobnie rozumiejących medium kina. Płynnie przechodzi od wątków politycznych do rozważań nad filmem. Mówi o matce – swojej pierwszej „nauczycielce buntu” – oraz o deportacji z Libanu. Deklaruje, że chce znów wyreżyserować film, w którym dowiedzie, że czas stoi w miejscu. Chce jednak zagrać wszystkie postacie jednocześnie. Wie, że to niemożliwe, więc zatrudnia aktorów. Całość filmu zmontuje, wykorzystując tylko najważniejsze obrazy. Jeśli jego ostatni projekt spali na panewce, Adachiemu grozi całkowite wyobcowanie. Zrozumieć może go tylko Philippe Grandrieux, z którym Japończyk rozmawia przez tłumacza. Jeśli tłumacz nie nadąży, będzie musiał powtórzyć wypowiedź Adachiego raz jeszcze. 

Chyba że koniec końców skróci patetyczną deklarację twórczego braterstwa do prostego współodczuwania.