Amir Naderi - reżyser, scenarzysta, operator filmowy, wykładowca, producent - jest jedną z postaci najbardziej zasłużonych dla dwudziestowiecznej historii irańskiego kina. Urodził się w 1946 roku w Abadanie, w Iranie. Osierocony w dzieciństwie, wiódł życie dziecka ulicy, żeby przetrwać pracował jako pucybut, zbierał puste butelki, był ulicznym sprzedawcą. Będąc nastolatkiem, wyjechał do Teheranu, gdzie znalazł zajęcie na planach filmowych - jako fotograf. Reżyserską karierę rozpoczął w latach 70., okazał się twórcą najważniejszych filmów tzw. Nowego Irańskiego Kina. Korzystając z własnych doświadczeń, wyposażył je w charakterystyczne cechy, które na lata stały się wyznacznikiem irańskiej jakości: realizm, świat widziany oczami dziecięcych, walczących z niesprawiedliwością bohaterów, których losy są analogią do losów całego społeczeństwa, jego bohaterowie pochodzą z biednych dzielnic, a temat filmów oscyluje wokół ekonomicznych różnic między warstwami społecznymi. Naderi debiutował w 1971 roku Khoda Hafez Rafigh (Goodbye, Friend), następnie w 1972 nakręcił Tangna, ale dla świata odkryły go zaliczane dziś do klasyki filmy Davandeh (The Runner, 1985) i Ab, Bad, Khak (Water, Wind, Dust, 1989), które przyczyniły się do międzynarodowego zainteresowania kinematografią irańską. Od dwóch dekad reżyser mieszka i pracuje w Stanach Zjednoczonych, głównie w Nowym Jorku.

Po wyjeździe z kraju Amir Naderi był artystą-rezydentem i wykładowcą w Columbia University, University of Las Vegas i New York's School of Visual Arts. W Stanach Zjednoczonych zrealizował "trylogię nowojorską": Manhattan by Numbers (1993), A,B,C... Manhattan (1997) i Marathon (2002). Jego amerykańskie filmy zapraszano na międzynarodowe festiwale m.in. w Wenecji, czy Cannes, niejednokrotnie był gościem Sundance Film Festival. Jego film Sound Barrier (2005), premierowo pokazany na Tribeca Film Festival, otrzymał prestiżową nagrodę Roberto Rosselliniego na festiwalu w Rzymie. Za Vegas: Based on a True Story (2008) - rozliczenie z "amerykańskim snem" - na weneckim biennale zdobył CinemAvvenire Best Film in Competition Prize oraz the SIGNIS Award. Jego najnowszy film, określany jako wizualny poemat miłosny dedykowany kinu, które istnieje mimo brutalności świata yakuzy, nakręcony w Japonii Cut (2011), otwierał ubiegłoroczne weneckie "Orizzonti". W filmie wystąpili m.in. Hidetoshi Nishijima (Lalki), Takashi Sasano (Pożegnania) i Takako Tokiwa. Obejrzymy go w sekcji "Panorama" 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty.

W Cut młody reżyser, pełen pasji kinofil Shuji pragnie wśród mieszkańców Tokio na nowo rozbudzić miłość do kina. Organizuje nielegalne pokazy filmów, biega po mieście z megafonem, wzywając widzów do wysiłku radykalnej zmiany gustu, a twórców - do przywrócenia współczesnemu kinu klasycznej jakości. W chwilach zwątpienia odwiedza groby swoich mistrzów - Kurosawy, Ozu, Mizoguchiego. Pewnego wieczora, kiedy na dachu własnego mieszkania pokazuje publiczności film z Busterem Keatonem, zjawiają się "przyjaciele" jego brata. Zabierają Shujiego do starego klubu bokserskiego, który jest jednocześnie miejscem spotkań i "biurem" yakuzy, dla której brat przez lata pracował i pożyczał pieniądze na realizację filmów młodego reżysera. Nie wywiązał się jednak w terminie ze swoich zobowiązań, nie przeżył dotkliwego pobicia przez towarzyszy. Shuji, by spłacić długi brata, zostaje "ludzkim workiem treningowym" dla gangsterów. Prowadzi z nimi pełną brutalności grę, w wyobraźni swoim głównym wrogiem czyniąc nie bossów yakuzy tylko złe kino. Wsparcia szuka zaś w ulubionych klasycznych tytułach. Tworzy tym samym niezwykłą, wyśrubowaną listę 50 najlepszych filmów w historii światowego kina.

Zwiastun filmu

Wywiad z reżyserem (Time Out Tokyo)

Konferencja prasowa Cut na festiwalu w Wenecji

Cut ("Variety")