Marcin Babko: Wystąpisz w Polsce nie po raz pierwszy. Co pokażesz nam tym razem?

Peaches: To będzie DJ/MC Extravaganza Show. Jestem didżejem, miksuję płyty i śpiewam. Są ze mną tancerze. Razem kreujemy atmosferę perfekcyjnego party. 

Niedawno zaśpiewałaś na płycie „The Casablanca Reworks Project”. Usłyszymy dziś jakiś utwór z niej?

– To była fajna sprawa. Razem z Gomma Records nagraliśmy na nowo cztery klasyki disco, m.in. „Our Love”. Możliwe, że jeden z nich usłyszycie dziś wieczorem. 

Wzięłaś udział w wielu takich gościnnych projektach, m.in. na zaproszenie The Flaming Lips. Zawsze zgadzasz się na takie propozycje?

– Nigdy się za nikim nie uganiam, nie błagam ludzi, żeby ze mną pracowali. Czasem kogoś zapraszam, czasem ktoś zaprasza mnie. Nie zdarzyło się, żeby mi ktoś odmówił. Ale właśnie zaczynam pracę nad nową płytą, więc zobaczymy, co się wydarzy.

Czujesz się gwiazdą?

– Nie jestem gwiazdą.

Ale jesteś inspiracją dla gwiazd. Otwarcie przyznały to m.in. Britney Spears i Christina Aguilera.

– Być inspiracją to świetna sprawa. Potwierdzenie, że to, co robisz, jest słuszne. Można żyć dalej. 

Czy muzyka pop ma szansę stać się tak ważna, jak hipisowski rock w latach 60. czy punk w latach 70.? Czy może nieść ważny przekaz – mentalny, społeczny, polityczny?

– Wydaje mi się, że nie. Piosenki pop to zawsze najniższy wspólny mianownik. Wysysają z undergroundu to, co najlepsze, ale same w sobie nie są dobre. Jest dużo muzyki, która mówi o rzeczach ważnych, ale to nie jest pop. Nawet disco było kiedyś muzyką protestu. Było kontrowersyjne, bo kojarzono je z gejami. Dlatego zarówno grupy religijne, jak i fani rocka, palili dyskotekowe winyle na stadionach. Ale ja nie gram disco. Mój materiał jest mocny.

Rozmawiał Marcin Babko

Peaches w Arsenale

Piątek, godz. 22, bilety 60 i 45 zł