Natalia Kaniak: Jak oceniasz tegoroczne filmy konkursowe?

Lav Diaz: Całkiem dobrze, są obiecujące. Co prawda „piękno jest w oku patrzącego”. 

Wiesz, że nazywają Cię duchowym ojcem kina filipińskiego? 

– Takie etykietki wymyślają ludzie od festiwali. Dla mnie duchowym zajęciem jest patrzenie na drzewa. To, jak odnajdujesz sens życia. Matka gotująca jedzenie dla swoich dzieci i dobierająca im odpowiednie składniki diety – to jest duchowe! Robienie kina i dbanie o nie – to jest duchowe! Ale tu nie chodzi o wiarę w Boga. Kino jest Bogiem.

Większość Twoich filmów utrzymana jest w czerni i bieli. Dlaczego, skoro tak ważną rolę odgrywa w nich natura?

– Dorastałem, oglądając mnóstwo czarno-białych filmów i telewizji, więc wyrobiłem w sobie taki sposób patrzenia. Robiłem kilka kolorowych filmów, ale jednak wolę monochromatyczne. To kwestia gustu.

Skąd pomysł robienia 6–7-godzinnych filmów? 

– Nie zważam na to, ile trwają. Uważam, że kino powinno być wyzwolone od konwencji. Kto powiedział, że film powinien mieć 1,5 godziny? Jeżeli postrzegać kino jako sztukę, to nie powinna mieć ona żadnych granic. Wiem, że rynek filmowy chce profitu, ale nikt nie pyta malarza, dlaczego jego płótno jest tak duże albo tak małe.

Słuchałam muzyki, którą robisz. Niestety, nie mogłam nigdzie znaleźć tłumaczenia tekstów.

– I nie znajdziesz. Muzykę robię od lat, ale jej nie sprzedaję. Komponuję, piszę poezję, kręcę filmy. Dla mnie to wszystko jest sztuką, jednym organizmem.

Czy chciałbyś, aby Twoje filmy wyświetlano obok produkcji popularnych?

– Jasne, ale to niemożliwe. Dystrybutorzy to ludzie sukcesu i profitu. Oni mają w dupie kulturę, ważna jest tylko kasa. Za coś muszą jeździć na Bahamy. 

Rozmawiała Natalia Kaniak