W chwili jego startu młodzi naówczas filmowcy starali się sobie pomagać na wszelkie możliwe sposoby, a przecież jako reżyserzy byli dla siebie konkurencją. Połączyła ich jednak idea tworzenia kina ambitnego, autorskiego, kina, które potrafi opowiedzieć o tym, co w życiu najważniejsze.

Dziś Studio im. Irzykowskiego to kawał historii polskiego filmu, a młodzi twórcy wchodzący w świat kinematografii mogą tylko zazdrośnie spoglądać w stronę starszych kolegów. Bo ci na początku lat 80. mieli siłę i odwagę, by stanąć przeciw wszystkim i powołać do życia studio, które stało się alternatywą dla ówczesnej polskiej produkcji. Trudno sobie wyobrazić, o jakie filmy byłaby uboższa polska kinematografia, gdyby nie pomysł na taki rodzaj współdziałania. 

Absolwenci łódzkiej i katowickiej szkoły na początku lat 80. skupili się wokół Janusza Kijowskiego i przekonali go, że jest możliwa realizacja filmów wartościowych, będących alternatywą dla coraz bardziej komercjalizującej się polskiej produkcji. To właśnie ze studiem przez lata byli związani Tomasz Lengren, Andrzej Titkow, Marek Koterski, Mariusz Treliński, Robert Gliński, Piotr Łazarkiewicz, Łukasz Wylężałek i wielu innych. W nim otrzymali możliwość debiutu, bez ograniczenia tematyką czy metrażem celuloidowej taśmy. 

Studio przestało istnieć w 2005 roku, a ostatnim filmem w nim wyprodukowanym była „Warszawa” Dariusza Gajewskiego. Także i ją mają szansę zobaczyć widzowie tegorocznego festiwalu. Podobnie jak ponad 30 innych tytułów. Do końca 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty będą prezentowane w kinie Helios, w salach 2 i 4.

Marcin Mońka