Portal mubi.com bezpłatnie udostępnił jeden z ostatnich krótkich filmów Apichatponga Weerasethakula, zrealizowane techniką "LomoKina", pokazywane na festiwalu w Cannes obok filmu Mekong Hotel - Popioły (Ashes). Polecamy!

Popioły do obejrzenia na mubi.com (bezpłatnie)

Godzinny Mekong Hotel, nakręcony przez tajlandzkiego reżysera, jednego z nowohoryzontowych ulubieńców, na którego każdy kolejny film z niecierpliwością czekamy, znalazł się w programie sekcji "Panorama" 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty.

Wywiad z reżyserem

Daniel Kasman: Mekong Hotel

O filmie Mekong Hotel:

"Filmowy eksperyment Weerasethakula z pogranicza fabuły i fikcji, portretujący tytułowy hotel znajdujący się nad Mekongiem, w północnej Tajlandii. Stanowi pierwszą część kompilacji składającej się na planowany przez reżysera projekt Mekong. Głównym ogniwem historii jest praca reżysera i jego ekipy nad planowaną produkcją, której głównymi bohaterami są mieszkający w hotelu matka z córką oraz para młodych kochanków. Najważniejszym bohaterem wysuwającym się na pierwszy plan jest jednak przede wszystkim Mekong - jedna z najdłuższych rzek Azji, wyznaczająca granicę między Tajlandią i Laosem." (portalfilmowy.pl)

"Ukojenia trzeba było szukać (jak zwykle?) poza konkursem: Apichatpong Weerasethakul znów okazał się niezawodny i jego godzinna zaledwie miniatura pt. Mekong Hotel pozwoliła na odpłynięcie w krainę błogości, w której ból i śmierć bynajmniej nie są nieobecne, ale jawią się jako część kontinuum, które każdy z nas może i powinien nazwać domem. Tak anegdota, jak inscenizacja są grubości jednej nitki świeżo usnutej pajęczyny (w wielu scenach aktorzy dają do zrozumienia, że bawią się obecnością kamery, a w innych obecny jest sam reżyser, czule instruujący muzyka odpowiedzialnego za słyszaną non-stop gitarową balladę). Tematy są znane z poprzednich filmów twórcy - znów mamy koegzystencję martwych i żywych, znów pod powierzchnią spojrzeń i słów majaczy cichutki i łagodny jak puchowe muśnięcie erotyzm - ale tak się składa, że do świata Weerasethakula chce się wracać (...)."

Michał Oleszczyk: Światy przeciwstawne ("Dwutygodnik")

Weerasethakul jest jednym z ulubionych nowohoryzontowych twórców, podczas festiwalu oglądaliśmy jego Światło stulecia (Syndromes and a Century, 7. NH), Tropikalną gorączkę (Tropical Malady, 5. NH), Skrajne żądze (Blissfully Yours, 3. NH).

Urodzony w 1970 w Bangkoku, Weerasethakul - niezależny reżyser filmowy, artysta, producent i promotor tajlandzkiego eksperymentalnego i niezależnego kina - wychował się w Khon Kaen w północno-wschodniej Tajlandii. Ukończył architekturę na tamtejszym uniwersytecie, a potem uzyskał dyplom magisterski z reżyserii w Stanach Zjednoczonych w "School of the Art Institute of Chicago". Rolę niezależnego filmowca wybrał już na początku swojej kariery we wczesnych latach 90. Obecnie jest uważany za jednego z najlepszych i najoryginalniejszych reżyserów w Tajlandii i na świecie. W 2004 roku Tropikalna gorączka zdobyła nagrodę jury na festiwalu w Cannes. Światło stulecia było pierwszym filmem z Tajlandii pokazywanym w międzynarodowym konkursie głównym festiwalu w Wenecji (2003). W 2010 roku jego Wujek Boonmee, który potrafi przywołać swoje poprzednie wcielenia (Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, 2010) otrzymał Złotą Palmę w Cannes. Apichatpong cieszy się uznaniem nie tylko z powodu oryginalnych filmów fabularnych, ale też jako autor filmów krótkometrażowych i projektów artystycznych, które są pokazywane w galeriach sztuki na całym świecie. Jest pomysłodawcą i organizatorem festiwalu Film on the Rocks Yao Noi.