Perpetuum mobile

Perpetuum Mobile

reż. Nicolás Pereda / Meksyk, Kanada 2009 / 86’

napisy: polskie i angielskie

Kino Meksyku

Codzienne życie obserwatora, Hill Street, Kanikuła, Krew, Lato Goliata, Los bastardos, Najmniejsze miejsce na świecie, Nieszczęście, Opóźnienie, Perpetuum mobile, Przestań, Rewolucja, Sekretny świat, Susza, Wojownicy Chrystusa, Zielarka

Indeks cyklu

Namaszczony przez festiwalowych selekcjonerów, krytyków i publiczność, niespełna trzydziestoletni dziś Nicolás Pereda, reżyser pięciu pełnometrażowych filmów doczekał się już własnych, krążących po świecie retrospektyw. Jego nazwisko umieszcza się w zasłużonym dla współczesnego kina artystycznego gronie, najbliżej mu do Lisandro Alonso, Tsaia Ming-Lianga, Jia Zhang-ke, Pedro Costy, całkiem blisko do Jima Jarmuscha czy Aki Kaurismäkiego, w tle pojawia się też duchowy ojciec ich wszytkich - Robert Bresson.

Nicolás Pereda

Pereda, obywatel świata, stale związany jest z Meksykiem, gdzie się urodził i z Kanadą, gdzie przez lata mieszkał i studiował reżyserię na Uniwersytecie w York. Dostaje zaproszenia na największe międzynarodowe festiwale - w Cannes, Wenecji, Rotterdamie, San Sebastian, Oberhausen, Wiedniu, Edynburgu. To jeden z twórców i wyznawców minimalistycznego trendu, który zdominował ostatnią dekadę w światowym kinie. Skupiony na osobistych relacjach rodzinnych, w powolnych, długich ujęciach pokazuje codzienne życie meksykańskiej klasy robotniczej, tworząc narracyjne elipsy, nasycając znaczeniem z pozoru nic nie znaczące słowa i gesty, mieszając specyficzne poczucie humoru z melancholią rozpadu i straty. Stylistyczna powściągliwość, unikanie ostentacyjnie kinematograficznych efektów, surowe piękno kadrów ujawnia drobiazgową reżyserską kontrolę nad dziełem. Pereda każdym kolejnym filmem poszerza swój raz ukształtowany świat - pomagają mu w tym stale współpracujący z nim aktorzy, zwłaszcza Gabino Rodríguez i grająca jego matkę, Teresa Sánchez.

W tegorocznej sekcji "Kino Meksyku" nie mogło zabraknąć jednego z najbardziej reprezentatywnych dla Peredy i najlepszych, jak twierdzą krytycy, jego filmów - Perpetuum Mobile z 2009 roku, który z wcześniejszym filmem Juntos (Together, 2009) tworzy rodzaj dyptyku. Oba pokazują głównego bohatera - dwudziestoparoletniego Gabino (Gabino Rodríguez) w niełatwej relacji ze zmęczoną życiem matką (Teresa Sánchez), z którą mieszka w zagraconym, sypiącym się mieszkaniu, trwającego w wiecznym, niewyartykułowanym konflikcie ze swoją dziewczyną Luisą (Luisa Pardo), bezskutecznie szukającego zagubionego psa Junto, któremu pozwolił uciec przyjaciel Gabino, Paco (Francisco Barreiro). W Juntos w centrum wydarzeń niczym u Tsaia Ming-Lianga sytuuje się niesprawna instalacja wodno-kanalizacyjna, doprowadzająca napięcie pomiędzy bohaterami do zenitu. W Perpetuum Mobile umęczona para Rodríguez / Sánchez co niedzielę czeka z obiadem na swojego Godota - starszego brata Gabino, który wyprowadził się z domu i pracuje w biurze. Gabino i Paco, jeżdżąc po mieście poobijaną ciężarówką, dorywczo zajmują się przeprowadzkami. Taszcząc w tę i z powrotem dobytek swoich klientów, uczestniczą w raz komicznych, innym razem pełnych dramatyzmu scenach z ich udziałem.

Najnowszy film Nicolása Peredy Lato Goliata (Verano de Goliat, 2011) oglądaliśmy w zeszłorocznym konkursie Nowe Horyzonty.

zwiastun Perpetuum Mobile

Kino Meksyku podczas 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty

Michael Sicinski: Keep Moving. Cinephile fashions and the hybrid films of Nicolás Pereda

Johnny Ray Huston: Nicolás Pereda ("Cinema Scope")

MUBI pokazuje filmy Peredy