Obsada

Feliks Stawiński, Leszek Jankowski (voice)

Opis filmu

Ulica Krokodyli to prawdopodobnie najbardziej znana animacja braci Quay. Terry Gilliam umieścił ją na prywatnej liście najlepszych animacji wszechczasów. Peter Greenaway napisał entuzjastyczną recenzję (przeczytajcie książkę, zobaczcie film), a anonimowy komentator z IMDb zalecał: jeśli mielibyście w życiu zobaczyć tylko jeden film Quayów, niech to będzie ten!!! Quayom udało się stworzyć wizualno-rytmiczny ekwiwalent prozy Bruno Schulza (punktem wyjścia była dla nich nie tylko Ulica Krokodyli, ale także Noc wielkiego sezonu). Często można dostrzec, jak wyjmują jedną frazę – sugestywne zdanie tu, sugestywne zdanie tam – i rozbudowują je – pisał Greenaway. To metoda analogiczna do tego, co robił sam Schulz. Film powstał do muzyki Lecha Jankowskiego, który od tej pory miał stać się regularnym współpracownikiem braci (to jego głos odczytuje w finale fragment opowiadania). Jedną z głównych inspiracji były dla Quayów witryny warsztatów i sklepów, które oglądali w trakcie spacerów po krakowskim Kazimierzu i warszawskiej Pradze w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. W pierwszej scenie filmu pojawiają się plakaty Starowieyskiego i Zeleka – drobny hommage dla polskiej szkoły plakatu.

Jakub Mikurda

Informacje o reżyserach

Ur. w 1947 roku w Filadelfii, USA. Są bliźniakami. Studiowali w Filadelfii, kontynuowali naukę w Royal College of Art w Londynie, gdzie w latach 70. reżyserowali swoje pierwsze krótkie metraże. W latach 80. produkowali reklamówki telewizyjne (dla Honeywell, Walkers Crisps i Dulux Wood Protection), wideoklipy (najsłynniejszy - do piosenki Petera Gabriela Sledgehammer) i animacje, które przyniosły im popularność - Gabinet Jana Švankmajera, Ulica krokodyli. W 1995 odbyła się premiera ich pierwszego filmu fabularnego Instytut Benjamenta, nagrodzonego Bronze Horse w Sztokholmie oraz nagrodą jury na festiwalu Fantasporto. Kolejny pełnometrażowy film aktorski braci to Stroiciel trzęsień ziemi. W swojej twórczości inspirują się literaturą, szczególnie prozą Bruno Schulza, ostatnio Stanisława Lema.

Stopka