„Zakochany w prozie Schulza kanadyjski reżyser w swoich filmowych stylizacjach penetruje świat snów i pierwotnej dziecięcej wyobraźni. Gdy francuscy krytycy filmowi pisali w latach 50. o kamerze-piórze, marzyło im się kino podobne do literatury. Nie kino literackie (adaptacje powieści), ale kino jako literatura: uprawiane przez artystów własnoręcznie i po swojemu; kino z charakterem pisma. Czy jednak przewidzieli możliwość kamery-ołówka, kreślącej w pośpiechu i bez zastanowienia? Kamery, która służy do sporządzania filmowych notatek, szkiców; czasem kilku kresek zaledwie? Nawet jeśli nie, to Guy Maddin zamienił kamerę właśnie w taki ołówek. Nawet czerń i biel jego filmów jest rozmazana, niewyraźna: jakby sporządzona miękkim wkładem 3B, a potem wytarta zbyt częstym przekładaniem z teczki do teczki.” - pisał Michał Oleszczyk z okazji retrospektywy Kanadyjczyka Guya Maddina podczas 9. MFF Nowe Horyzonty (Twórcy z charakterem. Kino Guya Maddina). Reżyser pokazuje właśnie na festiwalu w Berlinie swój najnowszy film Keyhole. Oto pierwsze wrażenia:

„Można by napisać, że Keyhole to skrzyżowanie staromodnego filmu grozy i filmu noir, sprawiające do tego wrażenie, jakby nakręcił je David Lynch, który od braci Quay nauczył się zamiłowania do bibelotów. Jednak po co, skoro wystarczy informacja, że jest to nowe dzieło Guya Maddina. Ta szalona podróż w czerni i bieli, pełna czarnego, abstrakcyjnego humoru, z pewnością zachwyci wszystkich, którzy skłonni są przehandlować zdrowy rozsądek w zamian za niebanalne przeżycie.”

Agata Malinowska: Odyseja przez dziurkę od klucza („Filmaster”)

„Widzowie zmęczeni tradycyjnie upolitycznionym Konkursem Głównym, mogą znaleźć wytchnienie za sprawą bardziej zróżnicowanej sekcji Berlinale Special. W ramach tego cyklu czwarty dzień festiwalu przyniósł premierę filmu Keyhole Guya Maddina. Znany polskiej publiczności Kanadyjczyk przypomniał po raz kolejny jak wytrawnym jest stylistą. Dotychczas inspirował się estetyką surrealizmu i ekspresją charakterystyczną dla kina niemego. Tym rzaem  Maddin włączył do filmu również elementy charakterystyczne dla filmu noir. Łatwy do odczytywania w kluczu psychoanalitycznym "Keyhole" okazuje się jednak pozbawiony intymnego tonu Mojego Winnipeg czy czarnego humoru Piętna na umyśle. Nawet w słabszej formie Kanadyjczyk zachowuje jednak własny styl, który z pewnością uczyni z Keyhole jeden z najoryginalniejszych filmów tegorocznego Berlinale.”

Piotr Czerkawski: Berlinale 2012 („Portal filmowy”)